پرنده بر شانه*های انسان نشست. انسان با تعجب روبه* پرنده کرد و گفت: <اما من درخت نیستم. تو نمی*توانی روی شانه*های من آشیانه بسازی.>
پرنده گفت: <من فرق درخت*ها و آدم*ها را خوب می*دانم اما گاهی پرنده*ها و انسان*ها را اشتباه می*گیرم.>
انسان خندید و به نظرش این بزرگ*ترین اشتباه ممکن بود.
پرنده گفت: <راستی، چرا پر زدن را کنار گذاشتی؟>
انسان منظور پرنده را نفهمید اما باز هم خندید.
پرنده گفت: <نمی*دانی توی آسمان چقدر جای تو خالی است.> انسان دیگر نخندید.
انگار ته*ته خاطراتش چیزی را به یاد آورد؛ چیزی که نمی*دانست چیست. شاید یک آبی دور، یک اوج دوست داشتنی.
پرنده گفت: <غیر از تو پرنده*های دیگری را هم می*شناسم که پر زدن از یادشان رفته است. درست است که پرواز برای یک پرنده ضرورت است اما اگر تمرین نکند، فراموشش می*شود.>
پرنده این را گفت و پر زد. انسان رد پرنده را دنبال کرد تا اینکه چشم*اش به یک آبی بزرگ افتاد و به یاد آورد روزی نام این آبی بزرگ بالای سرش آسمان بود و چیزی شبیه دلتنگی توی دلش موج زد.
آن*وقت خدا بر شانه*های کوچک انسان دست گذاشت و گفت:*<یادت می*آید تو را با دو بال و دو پا آفریده بودم؟ زمین و آسمان هر دو برای تو بود اما تو آسمان را ندیدی. راستی عزیزم، بال*هایت را کجا گذاشتی؟>
انسان دست بر شانه*هایش گذاشت و جای خالی چیزی را احساس کرد.
آن*گاه سر در آغوش خدا گذاشت و گریست
زیبا کاوه یی

نظرات شما عزیزان:

نام :

آدرس ایمیل:

وب سایت/بلاگ :

متن پیام:

نظر خصوصی

 کد را وارد نمایید:

 

 

 

عکس شما

آپلود عکس دلخواه: